Herfst in de Horsten

Herfst heeft toch iets speciaals, het is de sfeer in het bos, je ruikt de bladeren
die op de grond zijn neergevallen, het heeft iets magisch.
De afgelopen dagen heb ik mijn hoofd gebroken om de paddenstoelen
en zwammen te identificeren bij deze ben ik niet verder gekomen dan dat
het een Mycena is maar welke soort het is dat blijf een vraagteken.

Klik op de foto voor vergroting

Het is heel mooi om te zien hoe de natuur alles wat ziek of dood is
hergebruikt hier is goed te zien hoe de koraalzwam een
stuk dood hout gebruikt  waar het zijn voeding uithaalt.
Het is echt een andere wereld en ik kan begrijpen
dat hier de verhalen ontstonden over trollen en elfen.

De vliegenzwam is denk ik de bekendste paddenstoel in Nederland.
In veel verhalen over heksen en kabouters komt deze paddenstoel voor.

 

De inktviszwam is een hele bijzondere paddenstoel, hoe hij aan
zijn naam komt dat is makkelijk te zien.
Ieder jaar is deze paddenstoel in de Horsten te bewonderen.

Een deel vergroting van de inktviszwam

De laatste is een paddenstoel die ik zo mooi vind en waarvan ik de naam
niet heb weten te achterhalen.
Maar ik vind de paddenstoel van een ongekende schoonheid
de kleuren en de wolken die er inzitten en dan de fraaie rok.

De snackbar is open

Wat is het fijn om weer wat variatie te zien, de spreeuw komt altijd deze
tijd van het jaar en blijft soms langer, maar dat zijn vaak
spreeuwen die vanuit Rusland hier overwinteren.
Hier is onze druivendief die rustig zit te kijken
waar de lekkerste druif is.

Klik op de foto voor vergroting

 

Uiteindelijk draait het maar om een ding de lekkerste en de sappigste druif.

Het roodborstje hebben we de hele zomer niet meer gezien
maar nu is hij er weer al verstopt hij zich wel.
In de takken van de sering, je kan goed zien dat het herfst is.

Maar uiteindelijk heb ik het roodborstje toch mooi te pakken. 

Als laatste de vink die ook weer regelmatig in de tuin is, zowel het mannetje
als vrouwtje dit is het vrouwtje die minder opvallend van kleur is.

Zou ik toch het belangrijkste vergeten de snackbar is open.

Klein verdriet en zoveel schoonheid

Soms moet je dingen uit handen geven en dat is moeilijk, tot nu toe deden we samen altijd nog het snoeien en verzorgen van onze achtertuin.
Dit jaar voor het eerst moesten we erkennen dat het niet meer lukt.
Gelukkig hebben we hulp gekregen en dat geeft dubbele gevoelens.
Een van opluchting en toch een klein verdriet.
De ene helft van onze tuin is gesnoeid en het andere
gedeelte moet nog gebeuren.
Het is wel fijn dat we nu weer de nodige voerhuisje kunnen ophangen.
Maar ik ga beginnen wat ik zoal deze maand heb kunnen fotograferen.

Klik op de foto voor vergroting.

Met deze jonge Turkse tortel heb ik echt wel te doen.
Hij was echt drijf en drijfnat.
 

We hadden ook nog wel mooie dagen en toen ik probeerde insecten
te fotograferen wat totaal niet lukte heb ik deze pimpelmees
met mijn macro lens gefotografeerd die vlak boven mijn hoofd zat. 

De houtduif komt ook regelmatig in de tuin voedsel zoeken.
Het is de grootste duif die in Nederland voorkomt en ze
wegen ongeveer een pond.
Ze eten plantaardige materiaal, zaden en knoppen.
De kleuren van deze duif zijn echt heel mooi.

Er stond nog wel geteld een korenbloem in bloei

 

Een detail van de korenbloem toen de zon er mooi door heen scheen.
Het blijft voor mij een bijzonder mooie bloem.

En nu een foto van het klein verdriet dat we niet meer in staat
zijn om onze tuin zelf te snoeien.
Theo de tuinman heeft alvast de linkerkant gesnoeid en
het ziet er netjes uit over 14 dagen wordt de rechterkant
onder handen genomen.

Maar we eindige deze serie niet in mineur.
Drie kleine kleutertjes kan ik U niet bieden maar wel
drie kleine mussen die zaten op een tak.

 

Meijendel s’morgens in de vroegte

Het heeft wel een tijdje geduurd voordat ik zin had om weer wat  te plaatsen.

We zijn in september twee maal naar Meijendel geweest en ondanks dat we al
die twee de keren vroeg waren was het licht totaal anders.
Het geeft een kick om in het donker op pad te gaan, met het
licht van de scootmobiel aan.
Wat is het genieten in de stilte van de ochtend en je alleen de vogels hoort.

Het werd wel lichter en er hing een sluier over de duinen deze foto werd
genomen om 7.04 uur.

Wat is het gaaf wanneer je de lucht  zo ziet veranderen 7.06 uur

Het is zo mooi schouwspel om het licht te zien veranderen het gevoel kan ik niet beschrijven de stilte en of je misschien nog iets te zien krijgt.
Hier was het al weer 7.12 uur.

 

En dan is de zon er in haar volle glorie, ik vind het schitterend en zou hier wel
voor goed  willen blijven maar dat gaat niet.
Het was wel koud en dat zorgde ervoor dat toen we thuis kwamen ik niet meer op mijn voeten kon staan al het gevoel was weg.
Maar ik zou het zo weer over doen.
Hier is het 7.36 uur in ruim een half uur was er zoveel verandering
in de kleur van het licht.

De tweede keer dat we naar Meijendel gingen waren we net wat te laat.
Gelukkig  zie je hier nog net wat kleur en de buizerd zat hoog
om zich heen kijkend om alles scherp in de gate te houden.

Daarna vertrok de buizerd hij vond waarschijnlijk dat ik dicht genoeg bij hem was  gekomen meestal hoor je ze wel aan hun duidelijk herkenbare roep,
dit was echt een cadeautje het leek net of hij voor ons poseerde .
De buizerd is duidelijk te herkennen aan hoe zijn vleugels staan, de tip van zijn vleugelpunten staan omhoog.
Je hebt ze in veel kleur varianten van heel licht tot heel donker
Het werd steeds grauwer en kouder er sprong nog een konijntje
langs mijn scootmobiel en ik kan alleen maar zeggen:
Meijendel ik hou van je duinen, de verschillende landschappen
en je bewoners ik heb weer genoten.

Buxus mot dame in rouw

Op dit moment lukt het allemaal niet zo door vermoeidheid en pijn.
Het komt omdat ik te veel dingen te gelijk wil doen.
Dat lukt niet meer en door de steeds zwaardere medicatie
van de pijnpoli voel ik me ook niet optimaal.
De afgelopen weken steeds andere medicijnen
gekregen om te kijken wat werkt.

De komende weken wil ik meer tijd gaan besteden aan
het schilderen en wat minder aan fotograferen.
Ik las even een blog pauze in.

Nu een foto uit het archief:
Het is de donkere buxusmot en die is relatief zeldzaam. 

Klik op de foto voor vergroting

 

De buxusrups

Alle buxussen zijn zo’n beetje opgegeten door de buxusrups.
Dat is de natuur en uit de groene bak heb ik een tak gepakt
met een buxusrups erop om die mooie te fotograferen.
Maar dit verhaal zal een bizarre wending krijgen.

Klik op de foto voor vergroting.

De rups was lekker aan het eten en had totaal geen idee wat hem boven het
hoofd hing en ik ook niet.

De vogels zijn de grootste vijanden van de meeste rupsen maar wat ik nu zag
had ik nog nooit eerder gezien er kwam een wesp aan en die stortte
zich op de rups en haalde zo stukken uit de rups.
Wanneer je goed kijkt zie je dat de rups overal kapot is.
Hij/zij had geen schijn van kans.

Dit is net een soort horrorfilm, ik weet ook niet of het bekend is
dat wespen deze rups op het menu hebben.

Deze buxusrups zal niet meer uitgroeien tot de buxusmot.

Meijendel II

Binnen een paar dagen voor de tweede keer naar Meijendel.
Voor het mooie waren we net een halfuurtje te laat, we hadden wel
rustig ontbeten op ons vaste plekje.

Klik op de foto voor vergroting.

We hadden onze camera’s uitgepakt en gingen op weg om te kijken of
we nog wat bijzonders konden fotograferen
Toen een man ons aanhield met de vraag of hij een foto van ons mocht maken,
ja wat zeg je dan, dat het goed was, hij was zo enthousiast dat wij ondanks
onze handycaps , toch zo van de natuur konden genieten.
Dus de rollen waren deze keer omgekeerd wij werden gefotografeerd.

Wij vervolgde onze weg en ik zag een ree staan midden op het pad met zijn
kop naar mij toegekeerd, ik had de goede lens op mijn camera en
wilde net gaan schieten, toen een paar Italianen druk pratend en
zwaaiend met de armen in de lucht de ree ook hadden gezien.
Dat betekende een ding dag ree en ik had een klein beetje de
pest in, in al die jaren dat ik in Meijendel kom heb ik nog nooit
de kans gehad om zo mooi een ree voor de lens te krijgen.

Dan maar teleurgesteld de meerkoet gefotografeerd.

Op het schelpenpad aangekomen, waar normaal veel libellen zijn,
heb ik er niet eentje gezien.
Wel was het er druk met Oranjezandoogjes.

Daarna kwamen we uit bij het uitkijkpunt, het pad wat ik gefotografeerd heb
liep ik vroeger bijna iedere dag met onze labradors.
Wat zou ik graag de zee weer aan mijn voeten voelen, maar het is ook heerlijk
om de lucht te ruiken en de wind te voelen.

 

De laatste foto is van Houtduiven die door het zand liepen te ploeteren.
Dat heb ik nog niet eerder gezien, normaal zie ik ze bij ons in de tuin.
Dit uitstapje was eigenlijk een beetje teveel van het goede voor ons geweest, dus hebben we wat gas terug moeten nemen en een paar dagen kalm aangedaan.
Maar we hebben wel genoten en dat is wat belangrijk is.

Karel de onderste foto’s zijn voor jou, het is het schilderij waaraan ik bezig was.
Het komt het mooist uit als je op de foto klikt dan krijg je een
groter formaat te zien.

 

Een deel vergroting ik wil nog een site maken voor mijn schilderijen
en tekeningen.